Materiały budowlane wszelkiego rodzaju będą spełniać swoje funkcje wyłącznie wtedy, kiedy zostaną odpowiednio zamontowane. Niepoprawna instalacja może prowadzić np. znacznego skrócenia ich żywotności. Istnieje wiele systemów montażu płyt z poliwęglanu komorowego, niemniej jednak niezależnie od wybranej metody należy stosować się do kilku zasad, dzięki którym cała konstrukcja będzie bardzo trwała. Przedstawiamy wskazówki, które mogą okazać się pomocne podczas montażu poliwęglanu komorowego.
Poliwęglan komorowy – co to?
Jest to nowoczesne tworzywo sztuczne, które swoje zastosowanie znalazło w budownictwie. Powstaje z żywic poliwęglanowych. Wyróżniają go charakterystyczne kanaliki, tzw. Komory. To właśnie od nich pochodzi nazwa materiału. Płyty z poliwęglanu komorowego z powodzeniem wykorzystywane są do tworzenia zadaszenia np. nad drzwiami lub nad tarasem. Wyróżniają je przede wszystkim duża twardość i odporność na czynniki zewnętrzne, takie jak zmieniające się warunki atmosferyczne, a jednocześnie duża lekkość. Ponadto, jest to materiał, który przepuszcza światło. Co więcej, wysokiej jakości płyty pozostają stabilne podczas pracy w szerokim zakresie temperatur (od –40 stopni Celsjusza, do +120 stopni Celsjusza). To właśnie z uwagi na swoje bardzo dobre właściwości, stosowane są do instalacji różnego rodzaju zadaszeń i wiat czy nawet ogrodów zimowych.
Przed montażem poliwęglanu komorowego
Należy zaznaczyć, że mocowanie płyt powinno być ostatnim etapem montażu dachu. Należy wówczas zadbać, by konstrukcja nośna była w pełni przygotowana, a wszystkie elementy składowe systemu powinny znajdować się w odpowiednich miejscach. Należy również sprawdzić i upewnić się, czy wszystkie stosowane podczas montażu materiały pomocnicze (uszczelki, środki uszczelniające itp.) nie oddziałują negatywnie na poliwęglan komorowy.
Jak zamontować poliwęglan komorowy?
Poliwęglan komorowy to materiał, który można ciąć, np. piłą tarczową o drobnych zębach czy nawet piłą ręczną, którą należy prowadzić pod niewielkim kątem. Wióry i pyły należy usuwać za pomocą sprężonego powietrza czy odkurzacza. Z kolei otwory należy wiercić za pomocą wiertła do metalu bądź wiertła widiowego, pamiętając jednocześnie, by nie wiercić otworów 40 mm od krawędzi płyty. Ponadto, poliwęglan komorowy ma wysoki współczynnik rozszerzalności termicznej. W związku z tym nie należy mocować go zbyt mocno, zostawiając przestrzeń do swobodnego rozszerzania się płyt. Z uwagi na rozszerzalność termiczną należy zadbać, by wiercone otwory miały średnicę o 6 mm większą niż średnica trzpienia śruby mocującej. Z uwagi na dużą rozszerzalność cieplną, płyty powinny być również oddzielone od konstrukcji uszczelką.
Montaż poliwęglanu komorowego
Nie można montować płyt, które zostały uszkodzone w czasie obróbki czy podczas transportu. Zabrania się chodzenia bezpośrednio po płytach. W przypadku braku alternatywy, np. podczas montażu dachu, powinno się stosować deski, tzw. łaty, oparte na przynajmniej kilku żeberkach płyty. Jeszcze przed rozpoczęciem montażu z obu powierzchni płyty należy oderwać folię maskującą na odległość wynoszącą około 50 mm od brzegów. Ponadto płyty z poliwęglanu komorowego posiadają jedną lub dwie warstwy chroniące przed promieniowaniem UV, które zaznaczone są zazwyczaj nadrukiem na folii ochronnej. Należy pamiętać, by przy montowaniu płyt nadruk powinien znajdować się ku górze.
Instalacja poliwęglanu komorowego – o czym jeszcze warto pamiętać?
W przypadku poliwęglanu komorowego, aby zapewnić swobodny spływ wody i śniegu dachy projektuje się z pochyleniem przynajmniej 5 stopni (około 90 mm/m). Płyty należy instalować tak, by kanały ułożone były zgodnie z kierunkiem spadku dachu. Należy również zadbać, by kanaliki były zabezpieczone z obu stron taśmami zabezpieczającymi, które ochronią płyty przed zbieraniem się wilgoci (która sprzyja namnażaniu się bakterii, mchów i porostów, które mają znaczący wpływ nie tylko na estetykę dachu, ale również na wytrzymałość materiału) oraz przed wnikaniem kurzu, piasku, pyłu i insektów. W przypadku krawędzi górnej stosuje się taśmę pełną, nieprzepuszczalną, a w przypadku krawędzi dolnej – taśmę paroprzepuszczalną, filtrującą.